Konstandinos Kawafis

"Największy poeta grecki XX wieku"
"Najwybitniejszy poeta nowożytnej literatury greckiej"
"Godny następca starożytnych mistrzów słowa"

Konstandinos Kawafis, jako urzędnik w Aleksandrii był odunięty od głównego nurtu greckiego życia literackiego. Tworząc na marginesie życia literackiego w Grecji, w sztuce poetyckiej pozostał klasykiem.
Pielęgnował kult tradycji. Kawafis, to przedstawiciel parnasizmu i symbolizmu. Stworzył swoisty, niezależny od jakichkolwiek prądów styl poetycki i niepowtarzalny język, budowany z elementów demotyku, katharewusy i greki antycznej (zob. zakładkę: "o języku greckim").
Epigramatyczne zwarte wiersze, pozbawione rymu, mające formę rytmicznej prozy, zawierającej wieloznaczną symbolikę, sięgają do dziejów Aleksandrii hellenistycznej i bizantyjskiej.
Tworzył poezje niemal bez metafor - zwięzłe, sugestywne w nastroju. Inspiracje czerpał z epoki hellenistycznej. Sceny z tego świata są, obok przeżyć osobistych, głównym tematem jego wierszy. Kulturę helleńską łączył po mistrzowsku z tematyką osobistą. Przeszłość w jego wierszach przeżywa się jako własną teraźniejszość.
Utwory liryczne publikował m.in. w "Grammata" i "Panathenaia". Zachowało się 225 wierszy opublikowanych dopiero po śmierci poety.

Wydania polskie: Wybór wierszy (1967), Poezje wybrane (1979), Wiersze zebrane (1981, 1992, 1995), Wiersze i proza (2001)

Źródła:
- Pisarze świata. Słownik encyklopedyczny, Wydawn. Naukowe PWN, 1999;
- Literatura i nauka o języku - ncyklopedia szkolna, WSiP, 1995;
- Mały słownik pisarzy świata, Wiedza Powszechna, 1968;
- Język polski - słownik encyklopedyczny, Wydawn. Europa, 1999.

Słowniczek

parnasizm - kierunek poet. zapoczątkowany we Francji w 2 poł. XIX w., będący reakcją na romant. uczuciowość i bezpośredniość wyrazu; kult sztuki dla sztuki, poezja estetyzująca, wyrafinowana formalnie, zobiektywizowana, gł.opisowa i refleksyjna, motywy i tematy czerpane z różnorodnych tradycji, nawrót do form klasycznych.

symbolizm - prąd lit. ukształtowany w końcu XIX w. we Francji i Belgii, w założeniach filozof. - estet. związany z tradycją idealizmu i mistycyzmu; uznając za jedynie prawdziwy byt duchowy, poezji przypisał funkcję jego poznania, stąd charakterystyczne dla symbolizmu uprzywilejowanie problematyki filoz. i psychol., nadrzędna rola symbolu uznanego za środek wyrażania tego, co "niewyrażalne", operowanie sugestią, aluzyjność i wieloznaczność, eksponowanie muzyczno-brzmieniowych walorów języka poet., wprowadzenie wiersza wolnego.